വായുവിലൂടെ നെയ്ത ലോകം: കവിത, ലീലാമ്മ തോമസ്, ബോട്സ്വാന
കാഴ്ചയുടെ അറ്റത്തേക്കും
കൈ നീളുന്ന കാലം —
ഇപ്പോൾ ലോകം കൈയിൽ,
വിരൽതുമ്പിലെ ഭ്രമങ്ങൾ.
ഒരു ക്ലിക്കിൽ കടലുകൾ കടക്കുന്നു,
മറ്റൊരു ക്ലിക്കിൽ ഹൃദയങ്ങൾ തുറക്കുന്നു.
കമ്പിയിലൂടെ സഞ്ചരിക്കുന്ന വാക്കുകൾ,
നിറമില്ലാത്ത വെളിച്ചത്തിൻ ശബ്ദങ്ങൾ.
ഒരു ദൂരഗ്രാമത്തിലെ കണ്ണുനീർ,
മറ്റൊരിടത്ത് ഹൃദയത്തിലെ പുഞ്ചിരി,
അതെല്ലാം ഇതേ വായുവിലൂടെ —
അദൃശ്യമായ ബന്ധങ്ങളുടെ നൂൽപ്പാലം.
വൈഫൈയുടെ അമ്പലത്തിൽ
മനുഷ്യർ പ്രാർത്ഥിക്കുന്നു —
“കണക്റ്റഡ് ആവട്ടെ മനസ്സുകൾ,
വേഗതയിലല്ല, സത്യത്തിൽ.”
എങ്കിലും,
വൈദ്യുതിയിലൊഴുകുന്ന ഈ ലോകം
മനുഷ്യരിൽ നിന്നും
തണുപ്പ് പഠിച്ചു തുടങ്ങി.
ചൂട് മറന്ന വാക്കുകൾ,
ഓൺലൈൻ പ്രണയങ്ങൾ,
വിർച്ച്വൽ അങ്കലാപ്പുകൾ —
എല്ലാം ആകാശത്തിലേക്ക്
അയച്ച സിഗ്നലുകൾ മാത്രം.
എങ്കിലും ഒരിടത്ത്,
ഒരു കുട്ടി പഠിക്കുന്നു,
ഒരു അമ്മ ആശ്വസിക്കുന്നു,
ഒരു കവിയൻ എഴുതുന്നു —
ഇന്റർനെറ്റിന്റെ അതിരുകൾ കടന്ന്
മനുഷ്യൻ മനുഷ്യനായി തീരുന്നു.
