നോട്ടപ്പുള്ളി(കൾ): കവിത, സതീഷ് കളത്തിൽ

അങ്ങ്,
ആ മലഞ്ചെരുവിനു മുകളിലെ    
ആകാശകോണുകളിൽ, നിശബ്ദമായ്
അടയിരിക്കുന്ന മേഘങ്ങൾക്കിടയിൽ
പലപ്പോഴും, ഞാൻ പോയി

പതുങ്ങിയിരിക്കാറുണ്ട്.
 
അവിടെനിന്നും ഉയരാറുള്ള
ആ പാട്ടുകൾക്കെന്തു ചന്തമാണ്?!!
അതിത്രമാത്രം മധുരതരമായി പാടുന്ന
ആ പൂങ്കുയിലാരാണ്?!!

ചിലപ്പോളേതോ പെൺകുയിൽ,
ചറപറാന്ന് ഞാറ് നടുംനേരം

പാടുന്നതാകാമെന്നു തോന്നും;

പാടത്തെ ചേറിൽനിന്നെന്നപോലെ, 
വിയർപ്പിൻറെ ഒരു വന്യസുഗന്ധം
വിരുന്നെത്താറുണ്ട്, ആ സമയമെന്നിൽ. 

പലപ്പോഴുമത്,
പ്രണയത്തിൻറെ നഷ്ടകണക്കുകളുടെ 
അനുവർത്തനംപോലെയോ
അരികെയുള്ള പ്രണയത്തിൻറെ
ആശ്ലേഷംപോലെയോയൊക്കെയുള്ള
അനുരാഗപ്പാട്ടുകളായും തോന്നാറുമുണ്ട്.

ആകാശത്ത്,
അവളിൽ ജീവിക്കുന്നേതോ നാമമവൾ

അടയാളപ്പെടുത്തിയിടുന്നതുപോലെ...

കന്മഷം തീണ്ടിയെത്തുന്ന മനസിന്,  
ഉന്മേഷം പകരാതെ കടന്നുപോകാറില്ലവ.

ഉള്ളിനെ നങ്കൂരത്തിൽ കൊളുത്തിവിടുന്ന
അഹങ്കാരമാണെപ്പോഴുമാ സ്വരത്തിന്.

'ആരാണവൾ; അയാളും...?'
ആ മേഘങ്ങളവിടെ പെയ്യാൻ മടിച്ച്

അടയിരിയ്ക്കാറുള്ളതും ഒരുപക്ഷെ,
അതറിയാൻതന്നെയാകണം.

അതുകൊണ്ടുകൂടിയാണെനിക്കും,

അവിടെ ചെന്നിരിക്കാൻ തോന്നുന്നതും; 
അന്വേഷിക്കാൻ തോന്നാതിരിക്കുന്നതും.